Vlucht voor maandag bevestigd!

Heel goed nieuws: de vlucht voor maandag is door het reisbureau bevestigd. De studenten kunnen dus maandag eindelijk terug naar huis keren.

Er wordt opnieuw gevlogen

Goed nieuws: er wordt opnieuw gevlogen. Er is vanmorgen reeds een vliegtuig van KLM vertrokken uit Manila. Er is echter voorrang gegeven aan mensen die regulier geboekt staan voor deze vlucht, zodat voor onze studenten gewoon opnieuw geboekt moest worden. Dit werd intussen gedaan vanuit Belgie voor de vlucht van komende maandag 26 april. Indien er in Manila voor de hele groep nog iets spoediger uit de wacht kan worden gesleept, zal dit uiteraard gebeuren.

Na het contacteren van de ouders blijken er toch heel wat vragen te leven. We proberen hieronder een geruststellend antwoord te geven op de meest gestelde vragen.

• de paspoorten zijn intussen verlengd
• de kosten van het hotel dit weekend worden door de reisorganisatie vergoed
• waar de studenten momenteel logeren (bij de paters) moet een bijdrage van 10 euro per dag per student betaald worden, de campus en de faculteit geneeskunde zullen zoeken naar een oplossing om deze kosten te vergoeden
• er is momenteel geen probleem om aan geld te geraken, dit wordt voorgeschoten
• de was is gedaan, er moeten dus geen nieuwe kleren gekocht worden
• de lessen op campus Kortrijk worden momenteel op video opgenomen
• er zal zo veel mogelijk op toegezien worden dat deze late terugkeer geen nadelige gevolgen heeft voor de studies en voor de examens
• indien KLM vliegt op 26 april, dan is de terugvlucht voor die dag voorzien
• Omnia tours zoekt naar mogelijke snellere oplossingen, maar enkel voor de ganse groep samen

Nieuwe kans op vertrek morgen 17 april

Voorlopige bevestiging voor de vlucht van morgen 17 april: vertrek om 8u45 lokale tijd, aankomst op Schiphol om 16u35.
Of deze vlucht kan genomen worden zal afhangen van het openstellen van het luchtruim boven Schiphol.

Terugreis uitgesteld

Wegens de sluiting van Schiphol kan de terugreis niet op het geplande moment doorgaan. De studenten zitten momenteel op hotel in Makati Manila.
Via de blog zal geprobeerd worden om de gegevens van de terugreis mee te delen.
Misschien kan er morgenochtend om 8u45 lokale tijd vertrokken worden (nog onder voorbehoud).

Dag 17: In Manilla

's Morgens vertrekken we naar Caritas Manila, waar Fr. Luke Moortgat uit Gent ons opwacht. Naar het einde toe van zijn carriere als prof aan de La Salle University begon hij, mede op vraag van kardinaal Sin, een opvangtehuis voor te vondeling gelegde meervoudig gehandicapte kinderen. Het blijft allemaal kleinschalig, wegens gebrek aan middelen, maar ongetwijfeld zijn er nog veel meer jonge mensen met een dergelijke handicap in Manila, maar houden ouders hen verborgen thuis uit beschaamheid. We krijgen er een rondleiding, terwijl een opvoedster commentaar geeft bij de mogelijkheden van ieder kind. Hij probeert ook vrijwilligers op te leiden om stervenden op straat een waardige pijnloze dood te laten sterven, maar dit staat nog allemaal in zijn kinderschoenen...
Na de middag trekken we naar Tala, City of the Lepers. Fr. Paul Foulon uit Wevelgem - voor wie we samen afgedankt liturgisch materiaal vanuit Belgie meebrachten, die eveneens meer dan 500 euro kreeg uit de kas van de KULAK-studenten wetenschappen 2008-2010 - wacht ons in zijn parochiehuis op. Hij heeft 5 van melaatsheid genezen meisjes uitgenodigd om over hun ziekte, hun dromen, ontgoochelingen, uitsluiting uit school, familie, gemeenschap te getuigen. Terwijl we met veel aandacht luisteren worden we op een regenvlaag (onze eerste!) verrast. Gelukkig zitten we binnen en tegen het einde van de merienda, waar we verder met deze door het leven en hun ziekte getekende meisjes verderpraten, trekken we naar het huisjesproject dat mensen de mogelijkheid biedt na hun genezing en verdrijving uit hun gemeenschap een nieuw leven te beginnen. De manufactory van poppen, een cooperatieve geleid door dochters, vrouwen of weduwen van melaatsen, kan weer verscheidene "roodkapjes" aan ons verkopen. We wandelen nog even door het publiek hospitaal, dat bijzondere aandacht heeft voor de bejaarde, hulpeloze of hervallen melaatsen. Met een van deze laatsten heeft Fr. Paul als tolk voor ons nog een gesprek en zo leren we dat deze gewezen moordenaar - die na zijn vrijlating uit de gevangenis te Muntinlupa een losbandig leven heeft geleid - hoopt snel opnieuw genezen te zullen zijn om zijn nieuw leven te kunnen beginnen. Een dag die ongetwijfeld beklijft en stof voor onze dagboeknotities oplevert.

Dag 16: In Manila

Onze eerste dag in deze miljoenenstad trekken we er meteen op uit naar een armenproject. Rachel Hauser, een Zwitserse in de Filippijnen, is hier lid van Servants to Asias Urban Poor. Deze organisatie trekt zich het lot aan van de squathers die vaak al jaren, klein behuisd, op een stuk land wonen, maar door de eigenaar - desnoods met geweld - aangemaand worden dit te verlaten. In hun hoofdkwartier heeft deze dame eerst wat uitleg en daarna trekken we naar de National Housing Office waar enkele uit-hun-huisjes-gezette vrouwen en kinderen een zitstaking houden voor de poorten van deze nationale administratieve dienst: we luisteren naar hun verhalen en kunnen alleen maar een gevoel van medeleven laten blijken. Nadien lopen we door zo'n wijk van meer dan 40.000 bewoners die ook met ontzetting worden bedreigd en we beluisteren er de kakofonie van geluiden, snuiven er de verschillende geuren op, begroeten er de lachende mensen. Nadat we door de wijk gewandeld zijn, trekken we het tegenovergestelde binnen, een Super Mall, de reden waarom ook deze gezinnen hun stek zouden moeten verlaten. We praten er op een terras met Rachel na over over indrukken en bedenkingen bij deze ervaring.
Na een maaltijd in deze Mall trekken we naar Manila Intramuros, de oude Spaanse binnenstad, of wat ervan overblijft. Naast de Spaanse omwallingen lopen we op deze bloedhete dag Fort Santiago binnen waar de nationale onafhankelijkheidsstrijder Jose Rizal eind 19de eeuw werd opgesloten en geexecuteerd na zijn oproep aan de Spanjaarden om de Filippino's niet langer te verknechten. We lopen dan ook nog even naar de oude Augustijnerkerk, de eerste in de Filippijnen gebouwd gedurende de 16de eeuw, terwijl een koppel zich - o, romantiek - kerkelijk op een maandagmiddag in de echt aan het verbinden is. Na een vlug sightseeing langs Manila Bay rijden we terug naar Maryhill, waar we nog hopen omstreeks 18h30 zonsondergang te zien, maar hier steekt de gebruikelijke traffic jam een stokje voor. Na het avondmaal eten we nog een stukje verjaardagscake en een verfrissend ijsbolletje doet eveneens deugd.

Dag 15: van Baguio naar Manila via Hundred Islands

We staan vroeg in de morgen op om te vertrekken naar Manila, maar dan wel via de toeristische trekpleister Hundred Islands. 't Zijn er misschien wel meer, maar 't steekt hier soms niet zo nauw, en 100 is al ook een 't wat. Fr. Eugeen wuift ons uit en Therese en Carol, de 2 Filippina's, trekken met ons mee. Na een half uurtje valt iedereen in de bus stil om een drietal uur later in Alaminos te ontwaken, vanwaar we met 2 motorboten de oversteek maken naar Governor's Island. Daar wordt van zon en strand genoten, en na een tijdje nemen we een van de volgende eilanden: Quezon Island. Na een uurtje bakken in de zon en een kleine pic-nic, keren we terug naar het grootste eiland van de Filippijnen (Luzon) om onze reis naar Manila verder te zetten.
Na toch alweer een 6-tal uren rijden en tussenstop voor een drink in een Tankstation, komen we bij Fr. Marc Lesage in Tay-Tay, Antipolo - juist buiten Metro Manila - in ons verblijf voor de komende dagen, Maryhill CICM, aan. We worden hartelijk door Marc ontvangen en na onze intrek in de kamers een een frisse slok bier of frisdrank zoeken we na een lange busrit onze bedden op.

Dag 13 & 14: derde en vierde dag Baguio

Het roteren van de verschillende groepen in de verschillende diensten van het SLU ziekenhuis en BHG verlopen goed. Heel wisselende ervaringen komen op ons af: verrassing, verwondering, soms een raar gevoel enz... Al bij al houden we onze ogen goed open en vaak hebben we heel wat indrukken op te schrijven in onze boeken/schriftjes 's avonds om het zeker niet te vergeten.
Ook de lessen volgen we 's namiddags met wisselend succes. De ene keer is de inhoud minder interessant, de andere keer komt de docent niet altijd heel attractief uit de hoek, nog een andere keer hebben wij het in de namiddag moeilijker om de aandacht erbij te houden...
Nog twee dingen die we jullie niet willen onthouden van deze twee dagen. Het internationaal paspoort, de identiteitskaart en het geld van een van onze medereizigers werd tijdens een onbewaakt moment ontvreemd. Paniek, want zonder paspoort raakt niemand het land buiten en Nederland binnen. Maar wat kunnen we doen op National Hero's Day? Buiten de politie die proces-verbaal opmaakt, wordt op op geen enkel administratief niveau gewerkt vandaag, vrijdag. Bovendien verlaten we zondagmorgen Baguio voor Manila, en is het dan niet beter daar - hopelijk - alle paperassen in orde te krijgen? Maar dit is buiten Father Eugeen gerekend die met een paar telefoontjes aan een hem wel bekennde hoge politiepief in de streek de lokale politiemensen uit hun sloffen laat schieten. Even na middernacht bellen de politiemensen aan en overhandigen aan Fr. Eugeen de ontvreemde papieren. Er blijft een vreemd geurtje aan heel deze zaak hangen, maar - eind goed al goed - we hebben de papieren terug - geld is natuurlijk weg - en hoeven in Manila geen wonderen meer te verrichten.
Bij het bezoek aan Baguio General Hospital zaterdagmorgen wordt een een tweeling geboren waarbij onze studenten aanwezig zijn. Het is een moeilijke bevalling en er komt nogal veel bloed aan te pas. Voor een van onze studenten wordt het ook even te veel en verloor het bewustzijn - alsof er nog geen zieken genoeg zijn in BHG...
We nemen zaterdagavond officieel afscheid van Fr. Eugeen in de Pizzahut van de Mall en daarna met dessertje in The Manor van Camp John Haye, de voormalige Amerikaanse militaire basis in Baguio. We hopen Eugeen gezond en wel tijdens de zomer in Belgie terug te zien, met een nieuwe heup die hem dinsdag a.s. in Baguio wordt geplaatst. We danken hem voor alles wat hij als manusje-van-alles voor ons weer heeft gerealiseerd.

Dag 12: tweede dag Baguio

Na het ontbijt splitst de groep van 20 zich opnieuw in 4 op zodat ze kunnen roteren. In SLU trekt een naar de 'wards', een ander naar 'operation room' en een derde naar 'ob-gyne'. Maar deze opdeling is niet strikt: wanneer we ergens uitgekeken of uitgepraat zijn zoeken we een andere afdeling op. Een vierde groep gaat samen met Prof. Callewaert naar BHG.

In de namiddag krijgen we onze eerste colleges over endemische ziektes in de Filippijnen. Met sprekende beelden licht Dr. Ursua ons in over seksueel overdraagbare ziektes waarbij vooral het sekstoerisme en lange-afstandswerk een belangrijke rol in spelen. Tijdens het gesprek achteraf over preventie tegen deze ziektes lopen de meningen tussen de Filippijnse prof en ons westerse studenten duidelijk uiteen. Tijdens de break nodigt de Dean ons uit tot een groepsfoto om in de lokale "Campuskrant" op te nemen.

In het tweede deel van de namiddag is er een practicum. We onderzoeken besmette stoelgang onder de microscoop en hoewel het niet zo eenvoudig is, aangezien we er niet zoveel van kennen, proberen we een aantal besmette cellen te ontdekken, iets wat we tijdens een college dat nog zal volgen zullen bespreken. Na het practicum trekken enkele snel naar de Mall, anderen checken hun e-mail en wisselen euro's uit voor peso's. Ten gevolge van de zwakkere positie van de euro (het Griekse drama!) kunnen we minder peso's krijgen dan we enkele weken geleden vermoedden. Na het avondmaal zitten we opnieuw samen om onze ziekenhuiservaringen uit te wisselen.

Dag 11: eerste dag Baguio

Na een nachtje rust en het ontbijt in de Canteen worden 3 groepen van de 4 om 9h verwacht in het Sacred Heart Hospital ofte het Universitair Ziekenhuis van de Saint Louis University. Om van bij de aanvang alle misverstanden te vermijden: stel er U geen UZ bij voor zoals te Gent of te Leuven: ze beschikken over 244 bedden en ziekte kan hier, wegens afwezigheid van sociale zekerheid, heel "seizoensgebonden" zijn, m.a.w. afhankelijk van de inkomsten en uitgaven van het huisgezin... Aangezien dit ziekenhuis ook de stageplaats is van de Medical en Nursing School van de Universiteit, loopt hier enorm veel volk rond volgens het aantal patienten. De 4de groep trekt naar het Baguio General Hospital, het publieke ziekenhuis van deze stad. Verschillen die onmiddellijk in het oog springen: hier zijn juist enorm veel patienten en voor het eerst ontdekken we op onze studiereis een psychiatrische afdeling in een ziekenhuis...
In de namiddag spreekt de Decaan van de School for Medicine ons toe, en bezorgt ons een overzicht van de colleges die we zullen krijgen. Dr. Leung geeft ons als eerste een inleiding over de organisatie van de geneeskundige zorg in de Filippijnen. Dr. Tolentino vertelt ons heel kort waarvoor MOMFI staat, de organisatie van studenten die in vakantieperiodes in de verwijderde berggebieden eerste geneeskundige zorgen probeert te bieden. Na overhandiging van 1000 euro uit de opbrengsten van de wekelijkse broodmaaltijden in De Corona, tonen de studenten een PPT over hun activiteiten.
's Avonds overlopen we nog even onze ervaringen in de ziekenhuizen. Vanuit de verschillende groepen komen enkelen aan het woord en alles te samen genomen komt een gevarieerd pallet aan indrukken naar boven. Na dit groepsgesprek nemen Therese en Carol ons nog even de stad in en trekken ze aan de andere kant van het Burnham Park een stijvolle pub binnen waar we op life music worden vergast.

Dag 10: naar Baguio

Het wordt tijd om onze reis is de Cordilleras, waarbij ziekenhuisbezoek en klassiek sight-seeing hand in hand gaan, af te sluiten. We wandelen eerst nog naar het Bontoc General Hospital waar provinciale Health Admistrator ons hartelijk ontvangt en rondleidt in het grotere publieke ziekenhuis. Daarna bezoeken we nog het Bontoc Museum dat ons een inkijk biedt in vervlogen culturele gebruiken en prachtige zichten uit de tijden van de echte Igorots. De dansers van het eerste en tweede jaar High School van Kalinga zijn voor een beetje geld om hun eten te helpen betalen bereid voor ons hun lokale muziek en dans te brengen. Ze zijn daar aanwezig om het feest van Lang-Ay mee kleur te geven.
Wanneer we na de middag stoppen op het marktje van Abatan, worden we door de dokter van de lokale Health Care Unit hartelijk ontvangen en laten we ons samen op het fruit- en groentenmarktje fotograferen. We zetten na het middagmaal en een korte wandeling langs enkele primitieve slachthuizen onze busrit verder en we komen tijdens de bergrit in een flinke regenbui en een dikke mistlaag terecht.
Na een beetje opstopping in La Trinidad komen we tegen 17h15 in Baguio aan waar Fr. Eugeen ons aan de Boy's Dorm opwacht. Wanneer de bagage is uitgeladen, nodigt Pater Eugene ons uit tijdens een maaltijd in Sizzling Plate te verbroederen met de 6e jaars geneeskunde uit Leuven die hier 3 maand stage hebben gelopen. We nemen hier afscheid, maar dan ook weer niet, van Carol en Therese die met ons een week meereizen. We ontmoeten in Baguio ook al Pater Mark die in Manila onze gastheer zal zijn. In een lokaal cafeetje, dichtbij onze Dorm, vergasten enkele lokale zangers met gitaar op evergreens die we kunnen meezingen.

Dag 9: naar Sagada

Sagada ligt eigenlijk maar op een uur rijden van Bontoc en dus begeven we ons, na de afdaling te voet via het lokale kerkhof waarin kinderen spelen en volwassenen al koffie drinkend de krant lezen, met de bus richting Sagada Caves. We zoeken de Sumuang Cave op waar de onderaardse wandeling, opgeluisterd door het gekwetter van vleermuizen, begint. Begeleid door enkele gidsen met petroleumlampen - zij op teenslippers, wij met vast schoeisel - beginnen we onze afdaling. De grot bestaat minder uit stalagtieten en -mieten zoals wij ze gewoon zijn in Dinant of Han-sur-Lesse, maar de grote zalen zijn wel indrukwekkend. Met het nodige klauter- en klimwerk bereiken we een ondergronds zwembad, dat ze jammer genoeg niet induiken. Een paar personen van onze groep zijn immers al uitgegleden en misschien denken de gisen dat het raadzamer is dit niet te doen. Opnieuw moeten we bij de klim naar buiten de vleermuizenstr... trotseren, willen we het daglicht terugzien. Een vlugge douche in het etablissement aan de overkant van de grotuitgang, doet ons dat laatste al snel vergeten. We picknicken nog even buiten en een wandeling brengt ons bij de Burial Cave, een grot waar meer dan 100 jaar geleden voor het laatst de doden in hun kist tegen de wand werden opgetast. De doden liggen in foetushouding (wachtend op de nieuwe geboorte) in de kist waarvan vak het deksel met een ghekko (soort lokale salamander) is versierd (hij werpt oude huid af en krijgt een nieuwe terwijl hij hetzerlde dier blijft). In het private St. Theodore's hospital ziet men ons liever niet komen voor een bezoekje, misschien wel te weinig patienten om mooi te zijn. In de Health Care Unit zijn er dan zeer te veel om ons te woord te kunnen staan. We rijden dus maar onverrichter zake terug naar Bontoc waar de eerste postkaarten op de post worden gedaan; hopelijk zijn ze vlugger thuis dan wijzelf.
Enkele studenten bezoeken nog de lokale cultuurmarkt van het aan de gang zijnde Lang-Ay-feest, anderen zoeken op het kerkhof en in oude fotoboeken naar een overleden overgrootnonkel missionaris. Met de tricycle begeven we ons bergop naar de site van het bisschopshuis waar ook ons logement gelegen is. De avond wordt na de maaltijd opnieuw schrijvend, babbelend, gezelschapsspelend doorgebracht.

Dag 8: naar Bontoc

Van Banaue naar Bontoc verloopt onze reis heel voorspoedig. Voor het grootste deel is de weg tussen deze twee steden volledig gecementeerd. Een tiental kilometer voor Bontoc slaan we af naar de Barangay Barlig. Alvorens naar het kerkpleintje trapsgewijs af te dalen, bezoeken we het lokale openbare hospitaal, waar op deze (paas)zondag slechts enkele zieken met hypertensie opgenomen zijn. We hebben de lokale pastoor, Fr. Requino, niet kunnen bereiken, want hij is de hele Holy Week in Barlig gebleven en daar is geen signal voor mobiele telefoons. Niettemin zijn we heel welkom en opent hij de parochiezaal onder de kerk waar we onze pic-nic tot ons kunnen nemen.
We reizen verder naar Bontoc waar we opnieuw in het Lay Force Center van Teng-Ab onze intrek nemen. Deze plaats geeft een prachtig uitzicht op de stad, maar we moeten vaststellen hoe de droogte in de Filippijnen, ten gevolge van het El Nino-effect, dramatische schade heeft aangericht. De rivier is tot een grote beek herleid, de bergwanden staan roestig en bruin, rijstterassen blijven gewoon onbewerkt omwille van watertekort. Bosbrandjes (bewust of onbewust aangestoken?) vallen in het duister van de avond op de bergwanden onmiddellijk op.
De avond wordt na het avondmaal gevuld met wat gezelschapsspelen: een kaartspel, weerwolven, een lokaal traditioneel spel op een houten plank met gaten.

Dag 7: naar Hapao

Na onze overnachting in Banaue trekken we erop uit naar Hapao. We bezoeken eerst het Hungduan Municipal Hospital waar slechts een beperkt aantal patiënten aanwezig is... Daarna trekken we op wandel. Tussen de rijstvelden ligt een klein kerkje dat enkel via de 'rijstpaden' te bereiken is. We bereiken na enkele kilometers evenwichtsoefening en overwinning van onze hoogtevrees een kleine zwavelhoudende warmwaterbron. Maar nog heerlijker lijkt het te genieten van het stralende zonnetje of ons af te koelen in het klaterende en bruisende riviertje naast de bron. Na de pic-nic keren we langs en andere weg - iets meer tussen struiken en bomen beschermd tegen de zon - naar onze bus. We rijden naar de (evangelische) Good News Clinic waar zoals in menig private hospital weinig zieken aanwezig zijn. De dokter van deze kliniek spreekt ons in de kapel toe over zijn engagement om in de Filippijnen zijn doktersberoep uit te oefenen en niet naar de VS trekken. Het lokale publieke Municipal Health Care Unit was tijdens de Goede Week niet open, jammer.
We trekken samen naar de Paaswake in de kerk van Banaue. Het duurt naar onze normen misschien wat lang, maar het begint allemaal met een kampvuurtje buiten waaruit vuur wordt genomen voor de paaskaars en wierookvat, er zijn wel meer dan 5 lezingen, er worden enkele volwassenen gedoopt en de jonge priester durft sommige gebeden wel meer dan een keer herhalen...

Dag 6: naar Batad

Wanneer we met de jeepney onze tweede wandeldag willen aanvatten, worden we op het marktpleintje tegengehouden: een Goede Vrijdagprocessie houdt er halt en Jezus met zijn leerlingen in de Hof van Olijven wordt er door jongelingen opgevoerd. Sommigen hebben een kort gesprekje met de kranige Zuster Annie Lambrecht die hier haar missionarisleven leidt. Tegen 10u zijn we in ware rambostijl aan de top van de bergrug gekomen die we moeten afdalen via een smal paadje. Er is naar het dorp Batad geen andere toegangsweg mogelijk: alles moet zo'n tweetal kilometer door dragers naar beneden worden getransporteerd, een heel karwei. Tussen het groen - dat vrij bruin uitslaat wegens de droogte - komen we stap voor stap het rijstterrassen-amphitheater van Batad naderbij. Tussen de rijstterrassen heen gaan we naar het punt waar een kilometerlange trappenafdaling ons scheidt van de Tapia waterval. Een verfrissende duik na het overvloedige zweten doet ons heropleven. We proberen in de richting van de waterval te raken. De klim terug naar boven snijdt ons even de adem af en doet het hart hevig bonken in ons lijf. Dankzij enkele tussenpauzes raken we op adem en bereiken we opnieuw de rijstterrassen. In het restaurantje wachten ons lekkere pizza's en verfrissende slokken frisdrank. Via het bergpad moeten we nu nog opnieuw de top weten te bereiken. Yes, we survived Batad, alleen wie het heeft meegemaakt kan het weten. En dit als een groep te kunnen doen werkt heel positief: Yes, we can!. Een verkwikkende douche spoelt het zweet van ons af en het is pikdonker als we op het restaurantterras van spaghetti, melkfish, beef of kip genieten. In de avond trekt de naburige Karaoke-bar meer aanhangers dan de Filippijnse melodramatische film over Jezus' passie...

Dag 5: Rijstvelden in Mayoyao en op weg naar Banaue

Wanneer onze bagage gepakt is en het ontbijt achter de kiezen, troont Mr. Robert ons mee tussen de rijstvelden van Mayoyao. Opnieuw zijn we een ervaring rijker en voor sommigen is de evenwichtsoefening toch wel even wennen op de betonmuurtjes of aarden ophogingen. We maken een mooie afdaling, slaan een praatje met de lokale bewoners van de traditionele huizen en schuurtjes die tussen de rijstvelden staan (= typisch voor dit dorp!). Op het einde van de afdaling wacht de bus ons op en sommigen zoeken het dak op om zo te genieten van de prachtige omgeving. We rijden naar een viewpoint en overschouwen daar nog even de omgeving vooraleer dit mooie dorp te verlaten.
Tussen Mayoyao en Banaue ligt een stukje van de moeilijkst bereikbare wegen van deze streek! Over nauwelijks 37 km doe je toch zeker wel 3 uren... Halverwege nemen we onze pic-nic en we komen tegen 4pm in Banaue aan. We lossen onze bagage en rijden naar het Banaue-viewpoint. Daar worden ook sjaals, sla-vorken en -lepels in houtsnijwerk, enz... aangekocht die als souvenir ons en de familie en vrienden zullen herinneren aan deze reis. Te voet maken we de afdaling terug naar dit stadje en nemen het avondmaal tot ons. Sommigen willen in het donker nog eens het stadje verkennen, maar na 21h is hier niet zo veel meer te doen dan eventueel te slapen...

Dag 4: naar Mayoyao

We vertrekken deze morgen met de bus richting Mayoyao en verlaten beetje bij beetje het laagland. Het is ook de eerste dag dat ze van 's morgens vroeg de zon door de wolken zien priemen en dit voorspelt dus warmte! Tot nu toe was de temperatuur in Bayombong gezellig warm zonder overdreven te zijn. Wat ze nog vergaten te zeggen: overal langs de weg lachen op affiches en posters ons gezichten toe van kandidaat-presidenten, senatoren, congress men, mayors, counselors ..., die onze voorkeurstem verwachten. Wij zullen hen alleszins moeten ontgoochelen: wij raken niet geregistreerd... Intussen rijden we de bergstreek in: het ziet er allemaal heel droog uit. In meer dan 10 jaar zou het in de Filippijnen zo droog niet zijn geweest. Maar het ligt niet alleen aan het weer, want dat "aan de andere kant van de heuvel is het gras groener" is, lijkt toch wel waar te zijn. Over de bergkam, Mayoyao naderend, vallen de groene rijstterrassen onmiddellijk op.
In Mayoyao bezoeken we onmiddellijk het ziekenhuis onder leiding van Mr. Robert die voor de komende dag ons aanspreekpunt zal zijn. Hij vraagt ook onmiddellijk of wij in ons landje geen medische apparatuur over hebben die zij nog zouden kunnen gebruiken. Tja, dan denken we bij onszelf: wat zal er gebeuren met alle apparatuur na de verhuis van AZ Groeninge en hoe zou dit overzee kunnen raken? We nemen intrek in het parochiecentrum en eten de Filippijnse schotels. Gongs roepen ons uit onze rust en ze begeven ons naar buiten waar onze meisjes de lokale culturele rokken worden aangemeten en de jongens (zedig!) een string in Mayoyao weaving wordt omgespannen. We krijgen er introductie in lokale dans en cultuur en zingen zelf ons KULAK-lied en - Nonkel BOB indachtig - leren we hen het refreintje van Vrolijke Vrienden aan. Na de formeel gepleegde dankwoordjes krijgen we nog een slok rijstwijn aangeboden. Sommigen zoeken hun slaping op eventueel na nog een spelletje Weerwolven...