Dag 6: naar Batad

Wanneer we met de jeepney onze tweede wandeldag willen aanvatten, worden we op het marktpleintje tegengehouden: een Goede Vrijdagprocessie houdt er halt en Jezus met zijn leerlingen in de Hof van Olijven wordt er door jongelingen opgevoerd. Sommigen hebben een kort gesprekje met de kranige Zuster Annie Lambrecht die hier haar missionarisleven leidt. Tegen 10u zijn we in ware rambostijl aan de top van de bergrug gekomen die we moeten afdalen via een smal paadje. Er is naar het dorp Batad geen andere toegangsweg mogelijk: alles moet zo'n tweetal kilometer door dragers naar beneden worden getransporteerd, een heel karwei. Tussen het groen - dat vrij bruin uitslaat wegens de droogte - komen we stap voor stap het rijstterrassen-amphitheater van Batad naderbij. Tussen de rijstterrassen heen gaan we naar het punt waar een kilometerlange trappenafdaling ons scheidt van de Tapia waterval. Een verfrissende duik na het overvloedige zweten doet ons heropleven. We proberen in de richting van de waterval te raken. De klim terug naar boven snijdt ons even de adem af en doet het hart hevig bonken in ons lijf. Dankzij enkele tussenpauzes raken we op adem en bereiken we opnieuw de rijstterrassen. In het restaurantje wachten ons lekkere pizza's en verfrissende slokken frisdrank. Via het bergpad moeten we nu nog opnieuw de top weten te bereiken. Yes, we survived Batad, alleen wie het heeft meegemaakt kan het weten. En dit als een groep te kunnen doen werkt heel positief: Yes, we can!. Een verkwikkende douche spoelt het zweet van ons af en het is pikdonker als we op het restaurantterras van spaghetti, melkfish, beef of kip genieten. In de avond trekt de naburige Karaoke-bar meer aanhangers dan de Filippijnse melodramatische film over Jezus' passie...