Dag 6: naar Batad

Wanneer we met de jeepney onze tweede wandeldag willen aanvatten, worden we op het marktpleintje tegengehouden: een Goede Vrijdagprocessie houdt er halt en Jezus met zijn leerlingen in de Hof van Olijven wordt er door jongelingen opgevoerd. Sommigen hebben een kort gesprekje met de kranige Zuster Annie Lambrecht die hier haar missionarisleven leidt. Tegen 10u zijn we in ware rambostijl aan de top van de bergrug gekomen die we moeten afdalen via een smal paadje. Er is naar het dorp Batad geen andere toegangsweg mogelijk: alles moet zo'n tweetal kilometer door dragers naar beneden worden getransporteerd, een heel karwei. Tussen het groen - dat vrij bruin uitslaat wegens de droogte - komen we stap voor stap het rijstterrassen-amphitheater van Batad naderbij. Tussen de rijstterrassen heen gaan we naar het punt waar een kilometerlange trappenafdaling ons scheidt van de Tapia waterval. Een verfrissende duik na het overvloedige zweten doet ons heropleven. We proberen in de richting van de waterval te raken. De klim terug naar boven snijdt ons even de adem af en doet het hart hevig bonken in ons lijf. Dankzij enkele tussenpauzes raken we op adem en bereiken we opnieuw de rijstterrassen. In het restaurantje wachten ons lekkere pizza's en verfrissende slokken frisdrank. Via het bergpad moeten we nu nog opnieuw de top weten te bereiken. Yes, we survived Batad, alleen wie het heeft meegemaakt kan het weten. En dit als een groep te kunnen doen werkt heel positief: Yes, we can!. Een verkwikkende douche spoelt het zweet van ons af en het is pikdonker als we op het restaurantterras van spaghetti, melkfish, beef of kip genieten. In de avond trekt de naburige Karaoke-bar meer aanhangers dan de Filippijnse melodramatische film over Jezus' passie...

Dag 5: Rijstvelden in Mayoyao en op weg naar Banaue

Wanneer onze bagage gepakt is en het ontbijt achter de kiezen, troont Mr. Robert ons mee tussen de rijstvelden van Mayoyao. Opnieuw zijn we een ervaring rijker en voor sommigen is de evenwichtsoefening toch wel even wennen op de betonmuurtjes of aarden ophogingen. We maken een mooie afdaling, slaan een praatje met de lokale bewoners van de traditionele huizen en schuurtjes die tussen de rijstvelden staan (= typisch voor dit dorp!). Op het einde van de afdaling wacht de bus ons op en sommigen zoeken het dak op om zo te genieten van de prachtige omgeving. We rijden naar een viewpoint en overschouwen daar nog even de omgeving vooraleer dit mooie dorp te verlaten.
Tussen Mayoyao en Banaue ligt een stukje van de moeilijkst bereikbare wegen van deze streek! Over nauwelijks 37 km doe je toch zeker wel 3 uren... Halverwege nemen we onze pic-nic en we komen tegen 4pm in Banaue aan. We lossen onze bagage en rijden naar het Banaue-viewpoint. Daar worden ook sjaals, sla-vorken en -lepels in houtsnijwerk, enz... aangekocht die als souvenir ons en de familie en vrienden zullen herinneren aan deze reis. Te voet maken we de afdaling terug naar dit stadje en nemen het avondmaal tot ons. Sommigen willen in het donker nog eens het stadje verkennen, maar na 21h is hier niet zo veel meer te doen dan eventueel te slapen...

Dag 4: naar Mayoyao

We vertrekken deze morgen met de bus richting Mayoyao en verlaten beetje bij beetje het laagland. Het is ook de eerste dag dat ze van 's morgens vroeg de zon door de wolken zien priemen en dit voorspelt dus warmte! Tot nu toe was de temperatuur in Bayombong gezellig warm zonder overdreven te zijn. Wat ze nog vergaten te zeggen: overal langs de weg lachen op affiches en posters ons gezichten toe van kandidaat-presidenten, senatoren, congress men, mayors, counselors ..., die onze voorkeurstem verwachten. Wij zullen hen alleszins moeten ontgoochelen: wij raken niet geregistreerd... Intussen rijden we de bergstreek in: het ziet er allemaal heel droog uit. In meer dan 10 jaar zou het in de Filippijnen zo droog niet zijn geweest. Maar het ligt niet alleen aan het weer, want dat "aan de andere kant van de heuvel is het gras groener" is, lijkt toch wel waar te zijn. Over de bergkam, Mayoyao naderend, vallen de groene rijstterrassen onmiddellijk op.
In Mayoyao bezoeken we onmiddellijk het ziekenhuis onder leiding van Mr. Robert die voor de komende dag ons aanspreekpunt zal zijn. Hij vraagt ook onmiddellijk of wij in ons landje geen medische apparatuur over hebben die zij nog zouden kunnen gebruiken. Tja, dan denken we bij onszelf: wat zal er gebeuren met alle apparatuur na de verhuis van AZ Groeninge en hoe zou dit overzee kunnen raken? We nemen intrek in het parochiecentrum en eten de Filippijnse schotels. Gongs roepen ons uit onze rust en ze begeven ons naar buiten waar onze meisjes de lokale culturele rokken worden aangemeten en de jongens (zedig!) een string in Mayoyao weaving wordt omgespannen. We krijgen er introductie in lokale dans en cultuur en zingen zelf ons KULAK-lied en - Nonkel BOB indachtig - leren we hen het refreintje van Vrolijke Vrienden aan. Na de formeel gepleegde dankwoordjes krijgen we nog een slok rijstwijn aangeboden. Sommigen zoeken hun slaping op eventueel na nog een spelletje Weerwolven...